|
Φιλοξενούμενα
άρθρα: Όταν τα κανόνια...,
45 πτυχία που... βρίσκουν
δουλειά,
Ο Κλάουντιο
Αμπάντο..., Οι Φωτογραφίες...
Δρόμοι
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ
Όταν τα κανόνια...
... βρυχώνται, οι
μούσες σωπαίνουν. Ο πόλεμος
και η τέχνη δεν μπορούν να
συνυπάρξουν. Ή μήπως μπορούν;
Ας ρίξουμε μια ματιά στην
τέχνη που γεννήθηκε με φόντο
τα αντιαεροπορικά πυρά
του B' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν εξαιρέσουμε τους ναπολεόντειους
πολέμους, που μας έδωσαν
την «Ηρωική» συμφωνία, τα έργα
του Γκόγια και το «Πόλεμος
και Ειρήνη», καμιά άλλη πολεμική
σύρραξη δεν γέννησε τόσο
πολλή και τόσο υψηλής ποιότητας
τέχνη όσο ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος.
H Αμερική...
... ανακάλυψε τον
εαυτό της με το μπαλέτο της
Μάρθας Γκραμ και την «Άνοιξη
στα Αππαλάχια» του Άαρον
Κόπλαντ. H Γαλλία αναγεννήθηκε
με το «Κουαρτέτο για τη συντέλεια
του χρόνου» του Ολιβιέ Μεσιάν
και με τα έργα του Ζαν-Πολ
Σαρτρ και του Ζαν Ζενέ. Και
οι Ρώσοι, μετά τη χαλάρωση
της σταλινικής περιόδου,
είχαν την τύχη να ακούσουν
τις πιο ωραίες και τις πιο
ελεύθερες συμφωνίες του
Σοστακόβιτς και του Προκόφιεφ.
H όρεξη για νέα μουσική ήταν
παντού ακόρεστη. Στην πέμπτη
συμφωνία του Βον Ουίλιαμς
και στην έβδομη του Σοστακόβιτς
πλήθη νέων που φορούσαν
στολές άκουγαν με προσοχή,
σαν να αναζητούσαν ανάμεσα
στις νότες κάποιους χρησμούς
για το μέλλον. Την πέμπτη
συμφωνία του, που τη συνέθεσε
το καλοκαίρι του 1944, ο Προκόφιεφ
την είπε «Συμφωνία για το
πνεύμα του ανθρώπου». Δύο
χρόνια αργότερα στο Λονδίνο,
ο συνθέτης έκανε τα εγκαίνια
της πρώτης μεταπολεμικής
εκδήλωσης της Διεθνούς
Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής
με μια «Ωδή στο τέλος του πολέμου»,
σε έναν κόσμο που ποτέ πια
δεν θα ήταν όπως πρώτα, μετά
το Άουσβιτς και τη Χιροσίμα.
Το νόημα...
... της τέχνης, εξηγεί
ο μουσικολόγος Νόρμαν Λεμπρέχτ
στο περιοδικό «Σένα μουζικάλε»,
όπως το καταλαβαίνουμε
σήμερα, διαμορφώθηκε εκείνα
τα χρόνια. Όλα όσα δημιουργήθηκαν
κατόπιν, ακόμη και η πιο αφηρημένη
τέχνη, δεν είναι παρά υποπροϊόντα
εκείνου του πολέμου και
του αβυσσαλέου ανθρώπινου
κόστους που είχε η ελευθερία.
Είτε μας αρέσει είτε όχι,
ο πόλεμος είναι αυτό που
είμαστε και αυτό που γίναμε
όταν σταθήκαμε όρθιοι απέναντι
στην τυραννία. H πολιτιστική
αναγέννηση που ακολούθησε,
λέει ο Λεμπρέχτ, διαψεύδει
εκείνο που έλεγαν κάποτε,
πως όταν τα κανόνια βρυχώνται,
οι μούσες σωπαίνουν.
Δεν σώπαιναν...
... στο Λονδίνο. Παρά
τις συνεχείς αεροπορικές
επιδρομές, οι Λονδρέζοι
έκαναν ουρές έξω από την
Εθνική Πινακοθήκη για να
ακούσουν την ασπρομάλλα
Μάιρα Χες να παίζει μια σονάτα
του Μπετόβεν για πιάνο. Κάπως
αταίριαστοι, λοιπόν, με όλα
αυτά ήταν οι φετινοί χλιαροί
εορτασμοί της εξηκοστής
επετείου από τη λήξη του
πολέμου στο Λονδίνο: μερικά
ποπ τραγουδάκια και μερικές
μικροδιασημότητες. Στον
πόλεμό τους ενάντια σε καθετί
ελιτίστικο, προκειμένου
να γοητεύσουν τις μάζες,
οι λαϊκιστές κυβερνήτες
ισοπεδώνουν το μεγαλείο
και την τέχνη, έτσι που να
ακούγονται σαν δυο βρωμόλογα.
Μα ο βουβός πιανίστας του
Κεντ προτιμάει
να μιλάει με τα πλήκτρα ενός
πιάνου.
ΤΑ
ΝΕΑ , 19/05/2005 , Σελ.: N55
Κωδικός άρθρου:
A18241N553
ID: 468423
Στα 45 πτυχία που οδηγούν
στην αγορά εργασίας
περιλαμβάνονται και τα
πτυχία των Τμημάτων Μουσικών
Σπουδών. Για περισσότερες
πληροφορίες κατεβάστε
τον κατάλογο.
Download the Ptyhia Katalog
Του Χρήστου Κάτσικα
45 πτυχία που... βρίσκουν
δουλειά
Mε «ταπεινό»
όνομα, χαμηλές βάσεις εισαγωγής
και καλές επαγγελματικές
προοπτικές
Σαράντα πέντε
πτυχία με «ταπεινό» όνομα,
χαμηλές βάσεις εισαγωγής,
αλλά ενδιαφέροντα αντικείμενα
σπουδών και καλές επαγγελματικές
προοπτικές παρουσιάζουν
σήμερα «TA NEA», επιδιώκοντας να
φωτίσουν όσο το δυνατόν
καλύτερα το τοπίο τους επιλογής
σπουδών και επαγγέλματος.
Πρόκειται για
πτυχία, τα οποία βρίσκονται
στο περιθώριο των επιλογών
των υποψηφίων, αν και υπόσχονται
θετικές προοπτικές απασχόλησης.
H ουσιαστική ενημέρωση
των ενδιαφερομένων – ιδιαίτερα
πριν από τους εξετάσεις
πρόσβασης στην Τριτοβάθμια
Εκπαίδευση και τον μεγάλο
γύρο του ανταγωνισμού –
για τους επαγγελματικές
προοπτικές των σπουδών
και την κατάσταση στην αγορά
εργασίας δεν μπορούν να
βρίσκονται έξω από μια συνολική
παρουσίαση των Τμημάτων
AEI – TEI, γιατί είναι ανάγκη να
γνωρίζει ο κάθε ενδιαφερόμενος
τους επαγγελματικές διεξόδους
που παρέχουν οι σπουδές
που σκέφτεται να ακολουθήσει.
Είναι, βέβαια,
γνωστό ότι μεγάλο τμήμα
υποψηφίων, είτε λόγω περιορισμένης
πληροφόρησης είτε λόγω
μιας κακώς εννοούμενης
παράδοσης, επιλέγει σπουδές,
οι οποίες την τελευταία
δεκαετία αντιμετωπίζουν
σοβαρά προβλήματα στην
αγορά εργασίας. Αναφερόμαστε
τους Σχολές και τα Τμήματα
AEI – TEI, τα οποία, ενώ μεταφέρουν
«λαμπρό» όνομα από το παρελθόν,
τους π.χ. οι Ιατρικές Σχολές,
οι Φαρμακευτικές, οι Νομικές,
τα Φιλολογικά Τμήματα, τα
Τμήματα Μαθηματικών και
Φυσικών Επιστημών, τα Τμήματα
MME κ.λπ., τα τελευταία χρόνια
«σκοντάφτουν» τους επαγγελματικές
προοπτικές των πτυχιούχων
τους, καταδικάζοντας πολλούς
από τους στην ανεργία ή την
ετεροαπασχόληση.
Δυναμικές προοπτικές
Επειδή τους η αγορά
εργασίας και οι επαγγελματικές
προοπτικές των σπουδών
είναι παράγοντες που πρέπει
να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη
από τους υποψηφίους, εστιάζουμε
σήμερα τους σπουδές εκείνες
που, αν και βρίσκονται έξω
από το «κλαμπ» των γνωστών
και περιζήτητων Τμημάτων
και Σχολών, έχουν δυναμικές
επαγγελματικές προοπτικές,
ενώ η διασπορά τους δίνει
την ευκαιρία τους υποψηφίους
από όλα σχεδόν τα γεωγραφικά
διαμερίσματα τους χώρας,
να σπουδάσουν στον τόπο
μόνιμης διαμονής τους.
H παρουσίαση των
Τμημάτων αυτών μπορεί να
βοηθήσει τους υποψηφίους
να ξεκαθαρίσουν το «τραχύ
τοπίο» τους πρόσβασης, καθώς
οι βάσεις εισαγωγής είναι
χαμηλές (κάτω από 14.500 μόρια),
σε μια περίοδο που το ερώτημα
«τι πρέπει να σπουδάσω για
να γίνω.... », ή διαφορετικά «τι
πρέπει να σπουδάσω για να
έχω δυνατότητα πρόσβασης
στην αγορά εργασίας» βρίσκεται
στα χείλη εκατοντάδων χιλιάδων
νέων υποψηφίων και των οικογενειών
τους.
Αναδημοσίευση
από: ΤΑ ΝΕΑ , 22/04/2005 , Σελ.:
N13
Κωδικός άρθρου: A18221N131
ID: 465007
Δρόμοι
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ
Ο Κλάουντιο Αμπάντο...
... δεν
είναι από εκείνους που προσυπογράφουν
τις κυρώσεις με τις οποίες
κάθε τόσο ο πρόεδρος Μπους
απειλεί την Κούβα - αυτή τη
φορά, καταγγέλλει τον Φιντέλ
Κάστρο για βασανιστήρια
(σαν να μην υπήρξε ποτέ το
Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντάναμο).
Αντίθετα, υπέγραψε επιστολή
συμπαράστασης προς τον
Κουβανό ηγέτη, μαζί με τους
συγγραφείς Σαραμάγκου
και Γκαλεάνο, τον τραγουδιστή
Μάνου Τσάο και πολλούς νομπελίστες.
Ο Ιταλός μαέστρος τρέφει
απέραντη αγάπη για τη Λατινική
Αμερική.
Τους τελευταίους...
... μήνες,
ο Αμπάντο έζησε στη Βενεζουέλα
και εργάστηκε με τη νεανική
ορχήστρα Σιμόν Μπολίβαρ.
«H Βενεζουέλα είναι μια χώρα
που πολλοί τη θεωρούν τριτοκοσμική,
αλλά μπροστά της, εμείς στη
Δύση έχουμε μεσάνυχτα στη
μουσική: στις ορχήστρες
της παίρνουν μέρος 240.000 νέοι!»,
λέει. Στη Βενεζουέλα, η μουσική
είναι μια ισχυρή κοινωνική
αξία, που ο μαέστρος λέει
πως δεν τη συνάντησε έως
τώρα σε καμιά άλλη χώρα. Όλα
αυτά χάρη σε έναν άλλο μαέστρο,
τον Αντόνιο Αμπρέου, που
εδώ και τριάντα χρόνια εμπνεύστηκε
ένα μουσικό σύστημα που
σώζει τους νέους από τον
δρόμο, το έγκλημα, τα ναρκωτικά,
ανοίγοντάς τους την πόρτα
του πολιτισμού και της ζωής
με τη μουσική (βοηθάς τους
ανθρώπους καλύτερα με μια
μπαγκέτα παρά με έναν βούρδουλα).
Στη Βενεζουέλα, χάρη στον
Αντόνιο Αμπρέου, υπάρχουν
100 νεανικές και 90 παιδικές
ορχήστρες.
Το Καράκας...
... είναι
μια πόλη επικίνδυνη, με πολλή
εγκληματικότητα, μια πόλη
που πνίγεται στη μιζέρια
(με εχθρούς πάντα πρόθυμους
να σφίξουν ακόμη περισσότερο
το σκοινί, επειδή ο πρόεδρος
Τσάβες δεν αρέσει στην Αμερική).
Είναι μια πόλη με χτυπητές
αντιθέσεις ανάμεσα στα
πλούτη και τη φτώχεια, μια
πόλη όπου δεν μπορείς να
τριγυρνάς ξένοιαστος τα
βράδια. Αν κάτι μαλακώνει
τη σκληρή εικόνα της πόλης,
αυτό είναι η μουσική. «Στο
Καράκας μίλησα με πολλά
αγόρια και κορίτσια», λέει
ο Αμπάντο στην εφημερίδα
«Ρεπούμπλικα». «Τα περισσότερα
από αυτά ζουν στα "μπάριος",
τις παραγκουπόλεις της
πρωτεύουσας. Αυτό που μου
είπαν είναι πως, χάρη στη
μουσική, σήμερα μπορούν
και ζουν με περισσότερη
αξιοπρέπεια». Βλέπουν με
πολύ όμορφο τρόπο τη μουσική.
Όχι σαν κάτι που θα τους κάνει
να ξεχωρίσουν ατομικά, ως
σολίστες, αλλά σαν κάτι συλλογικό:
αυτό που τους ενδιαφέρει
είναι να παίζουν σε μια ορχήστρα.
Το σύστημα Αμπρέου μοιάζει
με πυραμίδα. Στη βάση της
είναι οι παιδικές ορχήστρες.
Στη μέση οι νεανικές. Και
στην κορυφή η επαγγελματική
ορχήστρα Σιμόν Μπολίβαρ,
από όπου ξεπήδησε το σύμβολο
αυτού του συστήματος, ο Έντισον
Ρουίζ, που στα δεκαεννιά
του χρόνια είναι - σήμερα
- το πρώτο κοντραμπάσο στη
Φιλαρμονική του Βερολίνου.
Το σύστημα...
... Αμπρέου πρόκειται
να λάβει το βραβείο ειρήνης
της UNICEF. Θα είναι δικαίωση, λέει
ο Αμπάντο, για εκείνους που
προτιμούν να πολεμούν τα
αίτια της τρομοκρατίας
και της φτώχειας με νότες
παρά με βόμβες.
Αναδημοσίευση
από την εφημερίδα: Τα Νέα
--------------------------------------------------------------------------
Οι φωτογραφίες...
... δημοσιεύτηκαν
σε πολλές βρετανικές εφημερίδες,
όπως τις τράβηξε μια κάμερα
κλειστού κυκλώματος. Έδειχναν
έναν άνθρωπο που τον κυνηγούσαν
δύο «φρικιά» στο Μετρό του
Λονδίνου. Κατάφερε να τους
ξεφύγει. Παρόμοιες σκηνές
έσπρωξαν τις αρχές να πάρουν
μέτρα. Το όπλο που επέλεξαν
ήταν η κλασική μουσική. Τρεις
σταθμοί του Μετρό υποβλήθηκαν
πειραματικά σε ένα «τσουνάμι»
από Μότσαρτ, Βιβάλντι, Χέντελ
και Μουσόρσκι. Οι ληστείες
και άλλες αντικοινωνικές
εκδηλώσεις περιορίστηκαν
κατά το ένα τρίτο. Φθηνή, «καθαρή»
και κομψή, αυτή η μέθοδος
θα εφαρμοστεί τώρα σε άλλους
35 σταθμούς. Οι χουλιγκάνοι
τρέπονται σε φυγή από αυτούς
τους ήχους, που τους είναι
τόσο ξένοι όσο και το τραγούδι
της φάλαινας σε ένα κοπάδι
από καμήλες (το δεύτερο κονσέρτο
σε ντο ελάσσονα του Ραχμάνινοφ
είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία).
Αν ο Μπετόβεν...
... θα μπορούσε να
κάνει τα παιδιά να κόψουν
την πρέζα και αν ο Nτβόρzακ
θα μπορούσε να αποτρέψει
τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες,
τότε ναι, να γίνει υποχρεωτική
η έγχυση των ήχων της «Ποιμενικής»
και της «Συμφωνίας του Νέου
Κόσμου» στους ακουστικούς
πόρους των παιδιών κάθε
χώρας. Όμως τους χουλιγκάνους,
λέει ο Νόρμαν Λέμπρεχτ στο
περιοδικό «Λα σένα μουζικάλε»,
δεν υπάρχουν αποδείξεις
ότι η κλασική μουσική τούς
διορθώνει. Σαστίζουν για
μια στιγμή από τους ήχους
του Γκαμπριέλ Φορέ και ύστερα
πηγαίνουν στον παρακάτω
σταθμό για να τρομοκρατήσουν
άλλους επιβάτες.
Οι σκληροί
νέοι...
... στο «Κουρδιστό
πορτοκάλι» του ʼντονι Μπάρτζες
παραδίδονται στη βία ακούγοντας
το φινάλε της «Ενάτης» του
Μπετόβεν, μολονότι πρόκειται
για μια ωδή στην παγκόσμια
αδελφοσύνη. Οι οπαδοί της
αγγλικής ποδοσφαιρικής
ομάδας Σάδερλαντ ξυλοφορτώνουν
στο γήπεδό τους τους οπαδούς
της «φιλοξενούμενης» ομάδας
υπό τους ήχους του «Χορού
των ιπποτών» από τον «Ρωμαίο
και Ιουλιέτα» του Προκόφιεφ,
μολονότι πρόκειται για
μια ερωτική ιστορία. Και
στο πρωτόγονο αμερικανικό
ποδόσφαιρο, το πιο κτηνώδες
σπορ από την εποχή του ματς
«Λιοντάρια εναντίον χριστιανών»,
συχνά πέφτει το ξύλο της
αρκούδας, μολονότι η αμερικανική
ποδοσφαιρική ομοσπονδία
έχει προσλάβει δύο μουσικοσυνθέτες
και μια ορχήστρα πλήρους
απασχόλησης για να συνοδεύουν
τα ματς στην τηλεόραση με
μουσική κλασικού ύφους.
Φάρμακο...
... για τη βία; Ας
σκεφτούμε αυτό. Ποια χώρα
είχε πέρυσι την καλύτερη
επίδοση στις επιστήμες
και τα μαθηματικά, σύμφωνα
με έρευνα που έγινε σε 250.000 μαθητές
από 40 χώρες του κόσμου; Απάντηση:
η Φινλανδία. Μάλιστα, η Φινλανδία,
μια χώρα με τον μισό πληθυσμό
της Ελλάδας και με μια ακατανόητη
γλώσσα. Πώς τα καταφέρνουν
οι Φινλανδοί; Σε κάθε παιδί
στη Φινλανδία δίνουν ένα
μουσικό όργανο από την πρώτη
ημέρα που θα πατήσει το πόδι
του στο σχολείο. Μαθαίνει
να διαβάζει το πεντάγραμμο
πριν από την αλφαβήτα. Ώρες
ατέλειωτες διδάσκεται
ζωγραφική και θέατρο. Αποτέλεσμα;
Μια κοινωνία με ελάχιστες
εντάσεις και με βαθιά παιδεία.
Γι' αυτό οι Φινλανδοί δεν
παίζουν Σιμπέλιους στους
σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Δεν χρειάζεται.
Ρούσσος Βρανάς |
ΤΑ
ΝΕΑ , 28-01-2005
, Σελ.: N59
Κωδικός άρθρου:
A18151N593
ID:451527
|
